แต่ ณ ที่นี้ ต้องพิจารณาอีกประการหนึ่ง นักอุตสาหกรรมผู้คำนวณต้นทุนการผลิตและราคาของผลผลิตตามกันมา เขาคำนึงถึงค่าบำรุงรักษาอุปกรณ์ใช้แรงงานด้วย หากเขาจ่ายค่าเครื่องจักรราคาหนึ่งพันเหรียญเป็นต้น และใช้เครื่องนี้จนหมดสภาพในสิบปี ก็จะเพิ่มเข้าไปในราคาสินค้าปีละร้อยเหรียญ เผื่อสิบปีผ่านไปเมื่อชำรุดแล้วจะสามารถซื้อเครื่องใหม่มาแทนที่ ในแบบเดียวกัน ต้นทุนการผลิตพลังแรงงานแบบเรียบง่ายต้องรวมถึงต้นทุนการแพร่พันธุ์ ซึ่งเป็นหนทางให้เผ่าพันธุ์ของคนงานทวีตัวและทดแทนคนที่หมดแรงแล้วด้วยคนใหม่ ค่าบำรุงรักษาคนงานจึงคำนวณในแบบเดียวกันกับค่าบำรุงรักษาเครื่องจักร
ดังนั้น ต้นทุนการผลิตของพลังแรงงานแบบเรียบง่ายคิดเป็นต้นทุนของการดำรงอยู่และแพร่พันธุ์ของคนงาน ราคาของต้นทุนการดำรงอยู่และแพร่พันธุ์นี้เองคือค่าจ้าง ค่าจ้างที่กำหนดอย่างนั้นเรียกว่าค่าจ้างขั้นต่ำ ค่าจ้างขั้นต่ำนี้ใช้ไม่ได้กับปัจเจกบุคคลหนึ่งคน แต่เหมือนกับการกำหนดราคาสินค้าทั่วไปโดยต้นทุนการผลิต ใช้ได้กับทั้งเผ่าพันธุ์เท่านั้น คนงานปัจเจกหลายคน คนงานหลายล้านคน ไม่มีรายรับเพียงพอให้ดำรงอยู่และแพร่พันธุ์ต่อไป แต่ค่าจ้างของชนชั้นแรงงานโดยรวมแล้วจะประคองตัวภายในขีดจำกัดความผันผวน กล่าวคือขั้นต่ำนี้
เมื่อเราเข้าใจถึงกฎเกณฑ์ทั่วไปต่าง ๆ แล้ว ซึ่งควบคุมบังคับค่าจ้างและราคาของสินค้าอื่นทั้งหมด เราจะสามารถพินิจพิจารณาหัวข้อของเราได้ละเอียดยิ่งขึ้น
