บังคับย่นเวลาเปลี่ยนผ่านจากวิถีการผลิตยุคโบราณไปเป็นสมัยใหม่” ตอนกำเนิดในศตวรรษที่สิบเจ็ด การคุ้มครองเป็นเช่นนี้ จนค่อนศตวรรษที่สิบเก้าก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ณ เวลานั้น ประเทศศิวิไลซ์ในยุโรปตะวันตกแห่งใดล้วนถือเป็นนโยบายปกติ ยกเว้นเพียงรัฐจิ๋วต่าง ๆ ในเยอรมนีกับสวิตเซอร์แลนด์——ไม่ใช่ว่าไม่ชอบระบบนี้ แต่เพราะด้วยอาณาเขตขนาดย่อมปานนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับใช้
ภายใต้อ้อมปีกของการคุ้มครอง ระบบอุตสาหกรรมสมัยใหม่——การผลิตด้วยเครื่องจักรไอน้ำ——ฟักตัวและเติบโตที่อังกฤษในระยะเวลาหนึ่งในสามสุดท้ายของศตวรรษที่สิบแปด และหากกำแพงภาษียังไม่พอ สงครามต่อต้านปฏิวัติฝรั่งเศสก็ได้ช่วยประเทศอังกฤษกระชับการผูกขาดกระบวนการอุตสาหกรรมรูปแบบใหม่ เรือรบอังกฤษตัดขาดประเทศคู่แข่งทางอุตสาหกรรมของอังกฤษจากตลาดอาณานิคมของตัวเองนานกว่ายี่สิบปี ในขณะเดียวกันยังบังคับให้ตลาดเหล่านี้เปิดรับการค้าขายกับอังกฤษ อาณานิคมในอเมริกาใต้ที่แยกตัวจากการปกครองจากประเทศแม่ในยุโรป อาณานิคมฝรั่งเศสและดัตช์ทุกแห่งที่อังกฤษคิดว่าคุ้มเข้ายึดครอง อินเดียที่ทยอยโดนกำราบ ผู้คนในดินแดนไพศาลเหล่านี้กลายเป็นลูกค้าของสินค้าอังกฤษไปเสียหมด ประเทศอังกฤษเสริมมาตรการคุ้มครองที่บ้านด้วยการยัดเยียดการค้าเสรีใส่ลูกค้าที่มีศักยภาพในต่างเมือง นับเป็นบุญคุณของระบบสองระบบที่ผสมผสานกันอย่างสำราญ ที่เมื่อสงครามสิ้นสุดในปี 1815 จะได้พบว่า ตนได้รับการผูกขาดการค้าโลกในอุตสาหกรรมที่สำคัญทุกสาขาโดยแท้จริงมาอยู่ในครอบครอง
ในปีสันติถัดจากนั้น การผูกขาดยิ่งขยายตัวและแข็งแรงขึ้น ความล้ำหน้าที่อังกฤษได้มาในช่วงสงครามเพิ่มขึ้น
