ภายใต้เงื่อนไขทุนนิยม อุตสาหกรรมไม่ขยายตัวก็ต้องเหี่ยวเฉา อยู่กับที่ไม่ได้ เมื่อหยุดขยายก็เค้าหายนะ ความรุดหน้าของสิ่งประดิษฐ์กลและเคมี ที่แซงหน้าแรงงานมนุษย์อย่างสม่ำเสมอ ที่เพิ่มพูนและควบแน่นทุนอย่างไม่หยุดยั้ง จะผลิตความตะกละทั้งของคนงานและนายทุนในอุตสาหกรรมที่ซบเซา ความตะกละซึ่งไร้รูระบาย เพราะกระบวนการเดียวกันนี้เกิดขึ้นในทุกอุตสาหกรรม ดังนั้นการเดินทางจากอุตสาหกรรมในประเทศสู่การส่งออกกลายเป็นปัญหาความเป็นความตายของอุตสาหกรรมนั้น แต่กลับต้องเผชิญกับสิทธิที่มีอยู่แล้ว ผลประโยชน์ที่ฝังรากลึกของผู้ที่ยังปลอดภัยกว่าและได้กำไรสูงกว่าใต้การคุ้มครองมากกว่าใต้การค้าเสรี แล้วจะตามต่อด้วยการต่อสู้ดื้อดึงแสนยาวนานระหว่างผู้นิยมการค้าเสรีกับการคุ้มครอง การต่อสู้ที่ทั้งสองฝ่ายจะถูกพรากบทบาทนำไป จากมือของผู้ถือผลประโยชน์โดยตรงสู่มือของนักการเมืองมืออาชีพ ผู้ชักใยเบื้องหลังพรรคการเมืองจารีต ผู้ซึ่งผลประโยชน์มิใช่การหาข้อยุติของคำถามนี้ แต่คือการปล่อยให้ปลายเปิดตลอดไป ผลจากเวลา พลังงาน และเงินที่สูญไปมหาศาล คือการประนีประนอม เป็นคุณกับฝั่งหนึ่งบ้าง อีกฝั่งบ้าง ค่อย ๆ ลอยเลื่อนสู่ทิศทางการค้าเสรี แม้ไม่สง่านัก——เว้นแต่ว่าในระหว่างนั้น การคุ้มครองจะทำให้ประชาชาติมิอาจทนสนับสนุนตัวมันต่อได้อีกแล้ว ซึ่งดูท่าจะเป็นเช่นนั้นในอเมริกา
ทว่ามีการคุ้มครองอีกประเภทหนึ่งซึ่งเลวกว่าแบบไหน เช่นที่ปรากฏในเยอรมนี หลังปี 1815 ไม่นาน เยอรมนีเริ่มรู้สึกถึงความจำเป็นต้องเร่งพัฒนาอุตสาหกรรม แต่เงื่อนไขแรกคือการสร้างตลาดในประเทศ ผ่านการกำจัดด่านศุลกากรและกฎหมายภาษีอากรนับไม่ถ้วนของรัฐจิ๋วทั้งหลายในเยอรมนี คือการก่อตั้ง
