ในตอนที่การค้าเสรีดูจำเป็นต่อเยอรมนียิ่งกว่าตอนไหน ๆ ทันใดนั้นเองกลับหันหน้าหาการคุ้มครอง แน่ว่าทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่อธิบายได้ ในตอนที่เยอรมนีส่งออกธัญพืช ทั้งภาคเกษตรและภาคขนส่งทางเรือสนับสนุนการค้าเสรีไม่ขาดสาย แต่ในปี 1874 แทนที่จะส่งออก กลับต้องนำเข้าธัญพืชราคาถูกจากต่างประเทศจำนวนมาก ในเวลาเดียวกัน ธัญพืชนำเข้าราคาถูกจากอเมริกาเริ่มล้นตลาดยุโรป ไม่ว่าแห่งใด ทำรายได้จากผลผลิตที่ดินลดลง และค่าเช่าที่ดินก็ลดตาม นับแต่ตอนนั้น ภาคเกษตรทั่วยุโรปเริ่มเรียกร้องมาตรการคุ้มครองทางภาษี พร้อมกันนั้น อุตสาหกรรมเยอรมันประสบกับผลพวงจากการค้าเกินกำลังที่พรวดขึ้นจากค่าปฏิกรรมสงครามที่ฝรั่งเศสจ่ายให้หลายพันล้าน ขณะที่อังกฤษซึ่งอยู่ในภาวะตกต่ำเรื้อรังตั้งแต่วิกฤตการณ์ในปี 1866 ก็ส่งสินค้าค้างหิ้งไปลดแลกแจกแถมในต่างประเทศจนท่วมตลาด อุตสาหกรรมเยอรมัน ถึงแม้จะพึ่งพาการส่งออกเป็นหลัก จึงมองการคุ้มครองเป็นเครื่องมือที่จะรับรองการผูกขาดตลาดในประเทศ แต่รัฐบาลซึ่งอยู่ใต้อุ้งมือขุนนางก็ดีใจเกินขนาดที่จะได้ใช้สถานการณ์นี้เอื้อประโยชน์ให้ผู้รับค่าเช่าที่ดิน และจึงออกมาตรการคุ้มครองทางภาษีให้ทั้งเจ้าที่ดินและนักอุตสาหกรรม ปี 1878 ได้ประกาศใช้การคุ้มครองทางภาษีในอัตราที่สูงกับผลผลิตทางการเกษตรและสินค้าประดิษฐกรรม
ผลที่ตามมาคือ ผู้บริโภคในประเทศกลายเป็นคนควักเงินอุ้มการส่งออกของอุตสาหกรรมเยอรมัน ซึ่งเมื่อมีโอกาส ก็รวมหัวกันควบคุมการค้าส่งออก
