และการผลิตเอง อุตสาหกรรมผลิตเหล็กของเยอรมนีอยู่ในมือของบริษัทใหญ่ไม่กี่เจ้า ส่วนใหญ่เป็นบริษัทร่วมหุ้น รวมกันแล้วผลิตได้มากกว่าที่การบริโภคโดยเฉลี่ยของประเทศสามารถดูดซับได้ถึงสี่เท่า บริษัทเหล่านี้รวมหัวกันหลีกเลี่ยงการแข่งขันกันเองโดยไม่จำเป็น โดยแบ่งสัญญาซื้อขายต่างประเทศระหว่างกัน และกำหนดเจ้าที่จะยื่นประมูลตัวจริงในแต่ละกรณี ไม่กี่ปีก่อน การรวมหัวกันนี้ยังสามารถบรรลุข้อตกลงกับเจ้าของโรงหลอมเหล็กอังกฤษ แต่ไม่รอดถึงฝั่ง เช่นเดียวกัน เหมืองถ่านหินในเว็สท์ฟาเลิน (ผลผลิตราวสามสิบล้านตันต่อปี) รวมกลุ่มรวมหัวกันควบคุมการผลิต การประมูลสัญญา และราคา ทั้งหมดทั้งมวล นักอุตสาหกรรมเยอรมันทุกคนจะบอกว่าประโยชน์เดียวของการคุ้มครองทางภาษีคือเป็นที่พักฟื้นในตลาดในประเทศ เพื่อชดเชยราคาย่อยยับที่ต้องเจอนอกประเทศ ไม่เพียงเท่านั้น ระบบคุ้มครองอุตสาหกรรมที่ไร้เหตุผลเป็นแค่สินบนที่ให้กับนายทุนแลกกับการสนับสนุนการผูกขาดที่ไร้เหตุผลยิ่งกว่าของกลุ่มผลประโยชน์เจ้าที่ดิน ไม่เพียงผลผลิตการเกษตรเท่านั้นที่โดนเก็บภาษีนำเข้าสูงและสูงขึ้นทุกปี แต่อุตสาหกรรมชนบทบางส่วนที่ประกอบการบนที่ดินผืนใหญ่ของเจ้าที่ดินยังถูกอุ้มด้วยเงินในกระเป๋าของสาธารณะด้วย อุตสาหกรรมน้ำตาลบีทไม่ได้แค่การคุ้มครองเท่านั้น แต่ยังได้อีกมหาศาลในรูปของเงินอุดหนุนการส่งออก ใครที่ทราบเรื่องนี้ก็จะเห็นว่าถึงเทน้ำตาลที่ส่งออกทิ้งทะเลทั้งหมด โรงงานก็ยังได้กำไรอย่างดีจากเงินอุดหนุนรัฐบาล เช่นเดียวกัน โรงกลั่นเหล้ามันฝรั่งยังจะได้ของขวัญจากกระเป๋าสตางค์สาธารณะกว่าเก้าล้านเหรียญต่อปีตามกฎหมายใหม่ เพราะเจ้าของที่ดินขนาดใหญ่แทบทุกรายใน
