มิหนำซ้ำ กรรมกรจะเข้าใจอาการใจบุญฉับพลันของเจ้าของโรงงานได้อย่างไร? ในเมื่อเป็นคนกลุ่มเดียวกันที่ต่อต้านกฎหมายสิบชั่วโมงอย่างสุดขีด กฎหมายที่จะลดวันทำงานของคนงานจากสิบสองชั่วโมงเหลือสิบชั่วโมง
เพื่อให้เห็นถึงความใจบุญของเจ้าของโรงงาน ผมขอเตือนความจำทุกท่านถึงกฎข้อบังคับที่มีใช้อยู่ในโรงงานของเขาทุกแห่ง
เจ้าของโรงงานทุกรายมีประมวลกฎหมายอาญาเป็นของตัวเองที่เอาไว้ใช้ส่วนบุคคล ซึ่งกำหนดค่าปรับสำหรับความผิดทุกรูปแบบไม่ว่าโดยเจตนาหรือไม่ก็ตาม ตัวอย่างเช่น หากคนงานเคราะห์ร้ายเผลอนั่งเก้าอี้ กระซิบ คุยกัน หรือหัวเราะ ก็ต้องจ่ายค่าปรับจำนวนเท่าหนึ่ง หรือหากมาสายไม่กี่นาที หรือหากเครื่องจักรชำรุดหรือทำผลงานไม่ตรงตามมาตรฐาน ฯลฯ ค่าปรับสูงกว่าความเสียหายที่เกิดขึ้นจริงจากกรรมกรเสมอ และเพื่อเพิ่มโอกาสเรียกค่าปรับจากคนงาน โรงงานจะตั้งนาฬิกาให้เดินนำหน้า และจะเอาวัตถุดิบด้อยคุณภาพมาให้คนงานใช้ทำสินค้าคุณภาพ ส่วนหัวหน้าคนงานที่ไม่สามารถเพิ่มจำนวนความผิดได้ก็จะโดนไล่ออก
ทุกท่านเห็นไหมว่า กฎหมายส่วนบุคคลนี้ออกแบบมาเพื่อแกว่งหาความผิดโดยเฉพาะ และความผิดนั้นก็สร้างขึ้นมาเพื่อหาเงิน ดังนั้น เจ้าของโรงงานใช้ทุกวิถีทางเพื่อลดจำนวนเงินค่าจ้าง และยังแสวงกำไรจากอุบัติเหตุที่กรรมกรไม่ได้ก่อ เจ้าของโรงงานพวกนี้น่ะเหรอคือคนใจบุญที่พยายามชักจูงให้กรรมกรเชื่อว่าเขามีความสามารถในการใช้จ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพียงเพราะประสงค์จะเสริมวาสนาของเหล่าคนงานเท่านั้น! ด้านหนึ่งก็กัดแทะค่าจ้างของคนงานในแบบที่หยุมหยิมที่สุด ผ่านกฎต่าง ๆ ในโรงงาน ในอีกด้าน ก็พร้อม