จ้อยจะเปนคนออกเงินให้ไปถ่ายมาแล้วมันจะขอเอาเปนเมีย
เสียงฝาจากทะลุและดังแกรก ๆ ที่ข้างหลัง พอเหลียวไปก็เห็นเงาปลาบเข้าตา เจ้าเรียมตกใจแทบสิ้นสติจะหนีก็ไม่พ้นเพราะขาติดโซ่ครั้นจะตะโกนเรียกพี่ชายหรือพ่อให้ช่วยคงไม่ได้ยินเพราะมัวคุยกันเอะอะและกำลังเมาเฟะไปตามกัน กระทั่ง
ฝาจากถูกตัดทะลุเปนช่องใหญ่สนัด อารามตกใจเจ้าเรียมโผหนีไปสุดโซ่ล้มลง พอขยับปากจะตะโกนเรียกพ่อก็ได้ยินเสียงจุปากแล้วเรียกชื่อเจ้าค่อย ๆ
"เรียมพี่มาแล้ว"
จำเสียงได้ว่าใช่คนอื่น
"พี่ขวัญ โธ่เอ๋ยพี่ขวัญจ๋า"
เจ้าขวัญตรงเข้าประคองแขนสั่นละริกมือลูบคลำโซ่เส้นใหญ่ที่ข้อเท้า น้ำตาหยดในฉับพลัน
"โถ เรียมเอ๋ย เจ้าต้องทรมานเพราะพี่แท้ ๆ แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีเล่านี่"
เจ้าเรียมเงยหน้าขึ้นดูเจ้าคนรักสดุ้งสดุดใจ
"นั่นพี่ขวัญหน้าเปนอะไรจึงดำจนฉันจำแทบไม่ได้"
"พี่มอมด้วยดินหม้อหวังจะมาหาเจ้าซี"
เจ้าเรียมไม่เชื่อสนิท "ยังกะจะไปปล้นหรือทำร้ายใคร"
"เปล่าหรอกเจ้า พี่มอมมาก็เกลือกว่าจะมีเรื่องกลัวคนจำได้เท่านั้น" เจ้าขวัญพูดเฉไฉไม่เห็นเปนข้อสำคัญ
แล้วสองรักสองราก็เพลินไปชั่วขณะที่พบกัน มันจากกันมาเจ็ดคืนเหมือน๗ปี แม้เจ้าเรียมจะติดโซ่ เจ้าขวัญจะระบมแผลก็ไม่มีใครนึกถึง กอดกันไปร้องไห้กันไป หัวใจมันโศรกเศร้าสงสารกันมากเกินกว่าจะรักกัน ยิ่งเจ้าขวัญรู้ความที่เจ้าเรียมเล่าให้ฟังว่าเจ้าจ้อยยุให้ขายเจ้าแก่พวกพ้องมันที่บางกอกเพื่อเอาเงินมาถ่ายนาแลหวังจะแยกกันด้วยแล้ว เจ้าขวัญก็แทบคลั่งใจตาย สองมือเหนี่ยวรั้งแทบว่าจะกระชากตรวนให้ขาดสบั้น
"ไปเสียกับพี่เถอะเรียม"
