หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๓๐
ภญาน
| พระมหาบวรเสวตรฉัตรจงเสดจ์มาประชุมให้พร้อมกันในสถาน |
| ที่นี้ ฟังซึ่งคำคนผู้จะเปนสักขิพญาณแก่กัน ถ้าเหน ให้ว่าเหน |
| ได้ยิน ให้ว่าได้ยิน รู้ ให้ว่ารู้ ถ้าหมีได้เหน ว่าได้เหน หมีใด้[วซ 1] ยิน ว่า |
| ได้ยิน หมี[1] รู้ ว่ารู้ แผ่นพระธรณีอันหนาได้สองแสนสี่หมื่น |
| โยชนอย่าได้ทรงซึ่งคนอันหาความสัจหมีได้ไว้เลย ให้เปนพิกล |
| บ้าไบ้วิบัดิต่าง ๆ ถ้าจะไปบกเข้าป่า ให้เสือกิน แลต้องอะสุนีบาต |
| สายฟ้าฟาด แลบังเกิดอุบัดิโลหิตตกจากปากจะหมูกถึงซึ่ง |
| ชีวิตรพินาศ อย่าให้ทันสั่งบุตรภรรยา แลคำสาบาลทังนี้จงให้ |
| ได้แก่คนอันหาความสัจมิได้ |
| ประการหนึ่ง ให้ท่านตัดศีศะคนซึ่งเปนพญาณหาความสัจ |
| หมีได้ให้มากกว่าก้อนส้าวคนทังหลายในมนุษโลกยนี้ อนึ่ง |
| ให้ท่านตัด |
|
เสียให้มากกว่าเส้นหญ้า อนึ่ง ให้ท่านเชีอดเนื้อ | ||
| คนอันหาความสัจมิได้ให้มากกว่าแผ่นดินอันหนาได้สองแสน |
| สี่หมื่นโยชน อนึ่ง ให้ท่านควักตาคนอันหาความสัจหมีได้ให้ |
| มากกว่าดาวในพื้นอากาศ แลคนอันหาความสัจหมีได้นั้น ครั้น |
| จุติจากมนุษแล้ว ให้ไปบังเกิดเปนเปรดในเชิงเขาคิชกูฎมี |
| ตัวอันสูงได้สามคาพยุต มีปากเท่ารูเขม เอาเลบตนแกะซึ่งโลหิต |
| ในกายกินเปนภักษาหาร สิ้นพุทธันดรกัลปหนึ่ง ครั้นจุติ |
| จากเปรดแล้ว ให้ไปตกในมหานรกทนทุกขเวทนาแสนสาหัศ |
| สิ้นพุทธันดรกัลปหนึ่ง ซึ่งหมีรู้ว่ารู้นั้น นายนิริยบาลเอากาย |
- ↑ ก: ถ้าหมี
ม.ธ.ก.
