งานแปล:แรงงานรับจ้างและทุน/บทที่ 3

by คาร์ล มาคส์

Chapter 3 BY WHAT IS THE PRICE OF A COMMODITY DETERMINED?

บทที่ 3 ราคาของโภคภัณฑ์ถูกกำหนดโดยสิ่งใด

By what is the price of a commodity determined?

ราคาของโภคภัณฑ์ถูกกำหนดโดยสิ่งใดหรือ

By the competition between buyers and sellers, by the relation of the demand to the supply, of the call to the offer. The competition by which the price of a commodity is determined is threefold.

โดยการแข่งขันระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขาย โดยความสัมพันธ์ระหว่างอุปสงค์กับอุปทาน ระหว่างการเสนอซื้อกับการเสนอขาย การแข่งขันซึ่งกำหนดราคาของโภคภัณฑ์นั้นมีสามส่วน

The same commodity is offered for sale by various sellers. Whoever sells commodities of the same quality most cheaply, is sure to drive the other sellers from the field and to secure the greatest market for himself. The sellers therefore fight among themselves for the sales, for the market. Each one of them wishes to sell, and to sell as much as possible, and if possible to sell alone, to the exclusion of all other sellers. Each one sells cheaper than the other. Thus there takes place a competition among the sellers which forces down the price of the commodities offered by them.

โภคภัณฑ์ชนิดเดียวกันถูกเสนอขายโดยผู้ขายหลายคน ใครก็ตามที่ขายโภคภัณฑ์ซึ่งมีคุณภาพเท่ากันในราคาที่ต่ำที่สุดก็จะขับผู้ขายคนอื่นออกไปและครองส่วนแบ่งตลาดมากที่สุดให้กับตนเอง เหล่าผู้ขายจึงต่อสู้กันเองเพื่อแย่งการขายและส่วนแบ่งของตลาด แต่ละคนต้องการขาย และต้องการขายให้ได้มากที่สุด และหากเป็นไปได้ก็เป็นผู้ขายแต่เพียงผู้เดียวและกันผู้ขายคนอื่นออกไป แต่ละคนก็จะขายถูกกว่าคนอื่น การแข่งขันกันกดราคาของโภคภัณฑ์ซึ่งถูกรับซื้อระหว่างผู้ขายแต่ละคนจึงเกิดขึ้น

But there is also a competition among the buyers; this upon its side causes the price of the proffered commodities to rise.

แต่ก็มีการแข่งขันระหว่างผู้ซื้อด้วย ซึ่งในแง่นี้ก็ทำให้ราคาของโภคภัณฑ์ซึ่งถูกเสนอขายสูงขึ้น

Finally, there is competition between the buyers and the sellers: these wish to purchase as cheaply as possible, those to sell as dearly as possible. The result of this competition between buyers and sellers will depend upon the relations between the two above-mentioned camps of competitors -- i.e., upon whether the competition in the army of sellers is stronger. Industry leads two great armies into the field against each other, and each of these again is engaged in a a battle among its own troops in its own ranks. The army among whose troops there is less fighting carries off the victory over the opposing host.

สุดท้ายก็มีการแข่งขันระหว่างผู้ซื้อและผู้ขาย ผู้คนที่ต้องการซื้อในราคาที่ต่ำที่สุด และผู้คนที่ต้องการขายในราคาที่สูงที่สุด ผลของการแข่งขันระหว่างผู้ซื้อและผู้ขายนี้จะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ระหว่างผู้แข่งขันทั้งสองฝ่ายดังกล่าว นั่นคือการแข่งขันภายในทัพของผู้ขายนั้นรุนแรงกว่าหรือไม่ อุตสาหกรรมนำทัพใหญ่สองทัพมาประชันกันในสนามรบ และในแต่ละทัพก็มีการต่อสู้กันเองระหว่างพลรบภายในชั้นยศของตัวเอง ทัพซึ่งทหารต่อสู้กันเองน้อยกว่าก็จะมีชัยเหนือฝ่ายตรงข้าม

Let us suppose that there are 100 bales of cotton in the market and at the same time purchasers for 1,000 bales of cotton. In this case, the demand is 10 times greater than the supply. Competition among the buyers, then, will be very strong; each of them tries to get hold of one bale, if possible, of the whole 100 bales. This example is no arbitrary supposition. In the history of commerce we have experienced periods of scarcity of cotton, when some capitalists united together and sought to buy up not 100 bales, but the whole cotton supply of the world. In the given case, then, one buyer seeks to drive the others from the field by offering a relatively higher price for the bales of cotton. The cotton sellers, who perceive the troops of the enemy in the most violent contention among themselves, and who therefore are fully assured of the sale of their whole 100 bales, will beware of pulling one another's hair in order to force down the price of cotton at the very moment in which their opponents race with one another to screw it up high. So, all of a sudden, peace reigns in the army of sellers. They stand opposed to the buyers like one man, fold their arms in philosophic contentment and their claims would find no limit did not the offers of even the most importunate of buyers have a very definite limit.

ให้เราสมมุติว่ามีฝ้าย 100 ก้อนอยู่ในตลาด และในเวลาเดียวกันมีผู้ต้องการซื้อฝ้าย 1,000 ก้อน ในกรณีนี้ อุปสงค์มากกว่าอุปทานกว่า 10 เท่า การแข่งขันระหว่างผู้ซื้อจึงจะรุนแรงอย่างยิ่ง แต่ละคนพยายามหาก้อนฝ้ายให้ได้มาหนึ่งก้อนจากทั้งหมด 100 ก้อนหากเป็นไปได้ ตัวอย่างนี้ไม่ใช่การสมมุติตามใจชอบ ในประวัติศาสตร์ของการค้าขายเรามีประสบการณ์ของช่วงเวลาที่ขาดแคลนฝ้าย เมื่อนายทุนบางคนร่วมกันพยายามซื้อไม่ใช่แค่ 100 ก้อน แต่อุปทานฝ้ายทั้งหมดบนโลก ในกรณีดังกล่าว ผู้ซื้อคนหนึ่งจึงพยายามผลักคนอื่นออกไปด้วยการเสนอราคาที่สูงกว่าคนอื่นสำหรับฝ้ายเหล่านั้น ผู้ขายฝ้ายซึ่งมองเห็นว่าผลทหารฝ่ายตรงข้ามตกอยู่ในการต่อสู้กันเองอย่างรุนแรงที่สุด และซึ่งจึงมั่นใจได้อย่างเต็มเปี่ยมว่าจะสามารถขายได้ทั้งหมด 100 ก้อน ก็จะระวังที่จะไม่ขัดขากันกดราคาฝ้ายในขณะเดียวกันที่คู่แข่งของเขาแข่งกันเสนอราคาที่สูงขึ้น ทัพของผู้ขายจึงเต็มไปด้วยสันติภาพทันใด พวกเขายืนเผชิญหน้ากับเหล่าผู้ซื้อราวกับเป็นคน ๆ เดียว คล้องประสานมือเข้ากันด้วยความอิ่มเอมอันร่มเย็น และราคาเสนอขายของพวกเขาอาจเพิ่มขึ้นอย่างไม่สิ้นสุด หากเพียงผู้ซื้อซึ่งคอยรบเร้ามากที่สุดไม่ได้มีขีดจำกัดซึ่งมีจุดสิ้นสุด

If, then, the supply of a commodity is less than the demand for it, competition among the sellers is very slight, or there may be none at all among them. In the same proportion in which this competition decreases, the competition among the buyers increases. Result: a more or less considerable rise in the prices of commodities.

ดังนั้นแล้วหากอุปทานของโภคภัณฑ์นั้นน้อยกว่าอุปสงค์ของมัน การแข่งขันระหว่างผู้ขายมีน้อยมาก หรืออาจไม่มีเลย ในอัตราส่วนเดียวกันที่การแข่งขันนี้ลดลง การแข่งขันระหว่างผู้ซื้อเพิ่มมากขึ้น ผลลัพธ์: ราคาของโภคภัณฑ์จะเพิ่มขึ้นค่อนข้างมากไม่มากก็น้อย

It is well known that the opposite case, with the opposite result, happens more frequently. Great excess of supply over demand; desperate competition among the sellers, and a lack of buyers; forced sales of commodities at ridiculously low prices.

เป็นที่รู้กันดีว่ากรณีตรงกันข้ามซึ่งผลในทางตรงกันข้ามนั้นเกิดขึ้นบ่อยกว่า อุปทานซึ่งมีมากกว่าอุปสงค์อย่างยิ่ง การแข่งขันอย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างผู้ขายและการขาดแคลนผู้ซื้อ การถูกบังคับให้ขายโภคภัณฑ์ในราคาที่ต่ำอย่างเหลวไหล

But what is a rise, and what a fall of prices? What is a high and what a low price? A grain of sand is high when examined through a microscope, and a tower is low when compared with a mountain. And if the price is determined by the relation of supply and demand, by what is the relation of supply and demand determined?

แต่อะไรคือราคาที่สูงขึ้น และอะไรคือที่ต่ำลงเล่า อะไรคือราคาที่สูง และอะไรคือราคาที่ต่ำหรือ ทรายหนึ่งเม็ดสูงมากหากมองผ่านกล้องจุลทรรศน์ และหอคอยแห่งหนึ่งดูเตี้ยเมื่อเทียบกับภูเขา และหากราคานั้นถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ระหว่างอุปสงค์กับอุปทาน แล้วความสัมพันธ์ระหว่างอุปสงค์กับอุปทานนั้นถูกกำหนดโดยสิ่งใดหรือ

Let us turn to the first worthy citizen we meet. He will not hesitate one moment, but, like Alexander the Great, will cut this metaphysical knot with his multiplication table. He will say to us: "If the production of the commodities which I sell has cost me 100 pounds, and out of the sale of these goods I make 110 pounds -- within the year, you understand -- that's an honest, sound, reasonable profit. But if in the exchange I receive 120 or 130 pounds, that's a higher profit; and if I should get as much as 200 pounds, that would be an extraordinary, and enormous profit." What is it, then, that serves this citizen as the standard of his profit? The cost of the production of his commodities. If in exchange for these goods he receives a quantity of other goods whose production has cost less, he has lost. If he receives in exchange for his goods a quantity of other goods whose production has cost more, he has gained. And he reckons the falling or rising of the profit according to the degree at which the exchange value of his goods stands, whether above or below his zero -- the cost of production.

ให้เราหันกลับมาหาพลเมืองผู้มีเกียรติคนแรกที่เราเจอ เขาจะแก้เงื่อนปมทางอภิปรัชญานี้ในชั่วหนึ่งอย่างไม่ลังเล แต่เช่นเดียวกับอเล็กซานเดอร์มหาราช ด้วยตารางสูตรคูณของเขา เขาจะกล่าวกับเราว่า: "หากฉันใช้เงินไป 100 ปอนด์ในการผลิตโภคภัณฑ์ที่ฉันขาย และจากการขายสินค้าเหล่านี้ฉันได้มา 110 ปอนด์ ภายในหนึ่งปี คุณเข้าใจไหม นั่นเป็นกำไรที่สุจริต ถูกต้อง และสมเหตุสมผล แต่หากฉันได้รับ 120 หรือ 130 ปอนด์จากการแลกเปลี่ยน นั่นเป็นกำไรที่สูงขึ้น และหากฉันได้มากถึง 200 ปอนด์ นั่นจะเป็นกำไรที่มหาศาลและพิเศษ" แล้วอะไรคือสิ่งที่พลเมืองผู้นี้ใช้เป็นมาตรฐานของกำไรของเขาหรือ ต้นทุนการผลิตโภคภัณฑ์ของเขา หากเขาได้รับสินค้าอื่นในปริมาณหนึ่งซึ่งมีต้นทุนการผลิตที่ต่ำกว่าแลกกับสินค้าของเขา เขาขาดทุน หากเขาได้รับสินค้าอื่นในปริมาณหนึ่งซึ่งมีต้นทุนการผลิตที่สูงกว่าแลกกับสินค้าของเขา เขาได้กำไร และเขาถือว่ากำไรที่เพิ่มขึ้นและลดลงนั้นอิงตามระดับของมูลค่าแลกเปลี่ยนของสินค้าของเขา ว่าอยู่สูงกว่าหรือต่ำกว่าเลขศูนย์ของเขา หรือก็คือต้นทุนการผลิต

We have seen how the changing relation of supply and demand causes now a rise, now a fall of prices; now high, now low prices. If the price of a commodity rises considerably owing to a failing supply or a disproportionately growing demand, then the price of some other commodity must have fallen in proportion; for of course the price of a commodity only expresses in money the proportion in which other commodities will be given in exchange for it. If, for example, the price of a yard of silk rises from two to three shillings, the price of silver has fallen in relation to the silk, and in the same way the prices of all other commodities whose prices have remained stationary have fallen in relation to the price of silk. A large quantity of them must be given in exchange in order to obtain the same amount of silk. Now, what will be the consequence of a rise in the price of a particular commodity? A mass of capital will be thrown into the prosperous branch of industry, and this immigration of capital into the provinces of the favored industry will continue until it yields no more than the customary profits, or, rather until the price of its products, owning to overproduction, sinks below the cost of production.

เราได้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงของความสัมพันธ์ระหว่างอุปสงค์กับอุปทานทำให้ราคา ณ เวลาหนึ่งเพิ่มสูงขึ้น และอีกเวลาหนึ่งลดต่ำลง หากราคาของโภคภัณฑ์ชนิดหนึ่งเพิ่มสูงขึ้นพอสมควรไม่ว่าด้วยอุปทานที่ลดลงหรืออุปสงค์ที่เติบโตขึ้นอย่างไม่สมส่วน ราคาของโภคภัณฑ์อื่น ๆ ย่อมตกต่ำลงตามสัดส่วน แน่นอนเพราะราคาของโภคภัณฑ์นั้นเป็นเพียงการแสดงออกอัตราส่วนของการแลกเปลี่ยนกับโภคภัณฑ์ชนิดอื่น ๆ ในรูปของเงินตรา หากยกตัวอย่างเช่นราคาของไหมยาวหนึ่งหลาเพิ่มขึ้นจากเดิมสองชิลลิงเป็นสามชิลลิงแล้ว ราคาของแร่เงินก็จะลดลงเมื่อเทียบกับไหม และในทางเดียวกัน ราคาของโภคภัณฑ์ชนิดอื่น ๆ ซึ่งมีราคาที่คงที่อยู่พอตัวก็จะลดต่ำลงเมื่อเทียบกับราคาของไหม การแลกเปลี่ยนกับไหมเพื่อให้ได้ปริมาณเท่าเดิมจะต้องใช้โภคภัณฑ์เหล่านั้นในปริมาณมาก แล้วผลที่ตามมาของราคาของโภคภัณฑ์ชนิดหนึ่งที่เพิ่มสูงขึ้นคืออะไรหรือ ทุนกองหนึ่งจะถูกโยนเข้าไปในอุตสาหกรรมสาขาที่มั่งคั่งกว่า และการอพยพของทุนไปยังตำบลของอุตสาหกรรมที่น่าโปรดปรานก็จะเกิดขึ้นต่อเนื่องไปจนกระทั่งผลที่ได้กลับมาไม่มากไปกว่ากำไรปรกติวิสัย หรือกว่านั้น จนกระทั่งราคาของผลผลิตนั้นซึ่งถูกผลิตออกมามากเกินไปลดลงต่ำกว่าต้นทุนการผลิต

Conversely: if the price of a commodity falls below its cost of production, then capital will be withdrawn from the production of this commodity. Except in the case of a branch of industry which has become obsolete and is therefore doomed to disappear, the production of such a commodity (that is, its supply), will, owning to this flight of capital, continue to decrease until it corresponds to the demand, and the price of the commodity rises again to the level of its cost of production; or, rather, until the supply has fallen below the demand and its price has risen above its cost of production, for the current price of a commodity is always either above or below its cost of production.

ในทางตรงกันข้าม: หากราคาของโภคภัณฑ์ลดลงต่ำกว่าต้นทุนการผลิตแล้ว ทุนก็จะถูกถอนออกจากการผลิตโภคภัณฑ์ชนิดนี้ ยกเว้นในกรณีของอุตสาหกรรมสาขาที่ล้าสมัยและจึงชะตาขาด การผลิตโภคภัณฑ์ชนิดนั้น (นั่นคืออุปทาน) ก็จะลดลงต่อเนื่องไปจนกระทั่งสอดคล้องกับอุปสงค์ เนื่องมาจากการหนีหายไปของทุนดังกล่าว และราคาของโภคภัณฑ์นั้นก็จะเพิ่มกลับขึ้นมาในระดับของต้นทุนการผลิตของมัน หรือกว่านั้น จนกระทั่งอุปทานจะลดลงต่ำกว่าอุปสงค์และราคาของมันได้เพิ่มสูงกลับขึ้นมาเหนือต้นทุนการผลิตของมัน ด้วยว่าราคาปัจจุบันของโภคภัณฑ์นั้นไม่สูงกว่าก็ต่ำกว่าต้นทุนการผลิตของมันอยู่เสมอ

We see how capital continually emigrates out of the province of one industry and immigrates into that of another. The high price produces an excessive immigration, and the low price an excessive emigration.

เราเห็นว่าทุนนั้นอพยพออกจากตำบลของอุตสาหกรรมหนึ่งและอพยพไปหาที่อื่นอยู่ต่อเนื่องอย่างไร ราคาที่สูงก่อเกิดการอพยพเข้าที่มากเกินไป และราคาที่ต่ำก็ก่อเกิดการอพยพออกที่มากเกินไป

We could show, from another point of view, how not only the supply, but also the demand, is determined by the cost of production. But this would lead us too far away from our subject.

เราอาจสามารถแสดงให้เห็นได้ จากมุมมองอีกด้านหนึ่ง ว่านอกจากอุปทานแล้ว อุปสงค์ก็ถูกกำหนดโดยต้นทุนการผลิตเช่นกัน แต่นี่อาจนำพาเราไปนอกประเด็นมากเกินไป

We have just seen how the fluctuation of supply and demand always bring the price of a commodity back to its cost of production. The actual price of a commodity, indeed, stands always above or below the cost of production; but the rise and fall reciprocally balance each other , so that, within a certain period of time, if the ebbs and flows of the industry are reckoned up together, the commodities will be exchanged for one another in accordance with their cost of production. Their price is thus determined by their cost of production.

เราได้เห็นแล้วว่าการผันผวนของอุปทานและอุปสงค์นำราคาของโภคภัณฑ์กลับมาที่ต้นทุนการผลิตของมันอย่างไร เป็นเรื่องจริงว่าราคาแท้จริงของโภคภัณฑ์นั้นอยู่เหนือหรือต่ำกว่าต้นทุนการผลิตเสมอ แต่การเพิ่มสูงขึ้นและการลดต่ำลงก็ทรงตัวซึ่งกันและกันเพื่อให้ภายในระยะเวลาช่วงหนึ่ง หากนำการลดและล้นของอุตสาหกรรมมาพิจารณาทั้งมวล โภคภัณฑ์ต่าง ๆ นั้นจะถูกแลกเปลี่ยนกันตามต้นทุนการผลิตของตัวเอง ราคาของมันนั้นจึงถูกกำหนดโดยต้นทุนการผลิตของมัน

The determination of price by the cost of production is not to be understood in the sense of the bourgeois economists. The economists say that the average price of commodities equals the cost of production: that is the law . The anarchic movement, in which the rise is compensated for by a fall and the fall by a rise, they regard as an accident. We might just as well consider the fluctuations as the law, and the determination of the price by cost of production as an accident -- as is, in fact, done by certain other economists. But it is precisely these fluctuations which, viewed more closely, carry the most frightful devastation in their train, and, like an earthquake, cause bourgeois society to shake to its very foundations -- it is precisely these fluctuations that force the price to conform to the cost of production. In the totality of this disorderly movement is to be found its order. In the total course of this industrial anarchy, in this circular movement, competition balances, as it were, the one extravagance by the other.

การกำหนดราคาด้วยต้นทุนการผลิตเช่นนี้ไม่ใช่ในความหมายแบบที่นักเศรษฐศาสตร์กระฎุมพีเข้าใจ เหล่านักเศรษฐศาสตร์กล่าวว่าราคาเฉลี่ยของโภคภัณฑ์นั้นเท่ากับต้นทุนการผลิตของมัน: นั่นคือกฎเกณฑ์ การเคลื่อนไหวแบบอนาธิปไตยซึ่งการเพิ่มขึ้นถูกชดเชยด้วยการลดลงและการลดลงด้วยการเพิ่มขึ้น พวกเขามองว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เราอาจถือว่าการผันผวนเหล่านี้เป็นกฎเกณฑ์ไปเลยก็ได้ และถือว่าการกำหนดราคาด้วยต้นทุนการผลิตเป็นอุบัติเหตุ เช่นเดียวกันกับที่นักเศรษฐศาสตร์บางคนได้ทำไปแล้วจริง ๆ แต่การผันผวนเหล่านี้เองที่หากมองอย่างละเอียดขึ้นแล้วนำพาหายนะที่น่าหวาดกลัวที่สุดมาเป็นขบวน และเสมือนกับเป็นแผ่นดินไหว ทำให้สังคมกระฎุมพีต้องสันสะเทือนไปถึงรากฐานของมัน การผันผวนเหล่านี้เองเป็นสิ่งที่บังคับให้ราคาสอดคล้องกับต้นทุนการผลิตของมัน ในการเคลื่อนไหวอย่างไม่มีระเบียบทั้งหมดทั้งมวลนั้น ระเบียบถูกค้นพบ ในเส้นทางทั้งมวลของอนาธิปไตยทางอุตสาหกรรมนี้ ในการเคลื่อนไหวเป็นวงกลมนี้ การแข่งขันสมดุล อย่างที่มันเคยเป็น ความฟุ่มเฟือยอย่างหนึ่งด้วยอย่างอื่น

We thus see that the price of a commodity is indeed determined by its cost of production, but in such wise that the periods in which the price of these commodities rises above the costs of production are balanced by the periods in which it sinks below the cost of production, and vice versa. Of course this does not hold good for a single given product of an industry, but only for that branch of industry. So also it does not hold good for an individual manufacturer, but only for the whole class of manufacturers.

เราจึงเห็นว่าราคาของโภคภัณฑ์นั้นถูกกำหนดโดยต้นทุนการผลิตของมันจริง แต่เป็นไปในทางที่ช่วงเวลาซึ่งราคาของโภคภัณฑ์เหล่านี้สูงกว่าต้นทุนการผลิตนั้นถูกทำให้สมดุลด้วยช่วงเวลาซึ่งมันต่ำกว่าต้นทุนการผลิต และในทางกลับกันด้วย แน่นอนว่านี่ไม่เป็นจริงสำหรับผลิตภัณฑ์ชิ้นใดชิ้นหนึ่งของอุตสาหกรรมสาขาหนึ่ง แต่เป็นจริงสำหรับอุตสาหกรรมสาขานั้นเท่านั้น เช่นเดียวกัน มันไม่เป็นจริงสำหรับผู้ผลิตเจ้าใดเจ้าหนึ่ง แต่เป็นจริงสำหรับผู้ผลิตทั้งชนชั้นเท่านั้น

The determination of price by cost of production is tantamount to the determination of price by the labor-time requisite to the production of a commodity, for the cost of production consists, first of raw materials and wear and tear of tools, etc., i.e., of industrial products whose production has cost a certain number of work-days, which therefore represent a certain amount of labor-time, and, secondly, of direct labor, which is also measured by its duration.

การกำหนดราคาด้วยต้นทุนการผลิตก็เป็นเช่นเดียวกับการกำหนดราคาด้วยเวลาแรงงานที่จำเป็นต่อการผลิตโภคภัณฑ์ชนิดหนึ่ง เพราะต้นทุนการผลิตนั้นประกอบด้วยสิ่งแรกคือราคาของวัตถุดิบและค่าบำรุงรักษาอุปกรณ์ ฯลฯ นั่นก็คือราคาของผลผลิตอุตสาหกรรมซึ่งใช้จำนวนวันทำงานจำนวนหนึ่งในการผลิตมัน ซึ่งดังนั้นแทนเวลาแรงงานปริมาณหนึ่ง และสิ่งที่สองคือราคาของแรงงานโดยตรง ซึ่งก็ถูกวัดด้วยระยะเวลาสั้นยาวเช่นกัน