นิทานอีสป/นิทานที่ 2
ชายแก่คนหนึ่งมีลูกหลายคน ลูกเหล่านั้นทะเลาะกันวุ่นวายอยู่เสมอมิได้ขาด พ่อสั่งสอนเท่าใด ลูกเหล่านั้นก็ไม่เลิกทะเลาะกัน วันหนึ่ง พ่อจึงบอกให้ลูกไปหาแขนงไผ่มาคนละสองสามอันตามแต่จะหาได้ เมื่อได้มากพอแล้ว พ่อเอาแขนงไผ่เหล่านั้นมัดรวมกันเข้าเป็นกำเดียวส่งให้ลูกหักแขนงไผ่ทั้งมัดโดยเต็มกำลังทีละคน ๆ ก็ไม่มีใครหักได้สักคนเดียว พ่อจึงแก้มัดแขนงไผ่แล้วยื่นให้หักแต่คนละอัน ๆ ลูกก็หักได้ พ่อจึงพูดให้ฟังว่า "นี่แหละ ลูก ถ้าพวกเจ้ารักกัน พร้อมใจกัน ช่วยธุระกัน ไม่ว่าในการงานใด ๆ ให้กลมเกลียวเป็นอันเดียวกัน พวกเจ้าจะมีกำลังมั่นคงเหมือนกับแขนงไผ่ทั้ง ๆ มัด ถึงใครคิดร้าย ก็จะทำร้ายแก่พวกเจ้ามิได้ แต่ถ้าเจ้าทะเลาะวิวาทแตกกันเป็นต่างคนต่างใจแล้ว ก็จะเช่นเดียวกับแขนงไผ่เป็นอัน ๆ ใครเขาจะทำร้าย ทำไปทีละคน ๆ ก็จะหมดพวกเจ้าทุกคนในไม่ช้านานเท่าใด"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความรักใคร่ช่วยเหลือกันและกัน ไม่วิวาทกัน ย่อมเป็นกำลังด้วยกันทุกคน
