นิทานอีสป/นิทานที่ 21
_page_48.jpg)
หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งไปเที่ยวลักไก่ชาวบ้าน หางไปติดกับที่เขาวางไว้สำหรับดัก หมาจิ้งจอกก็ดิ้นรนจนหางขาดตัวรอดไปได้ ขณะเมื่อเดินกลับไปที่อยู่ หมาหวนระลึกถึงที่ตัวหางด้วย ก็นึกละอาย กลับเห็นว่า ถ้าตายเสียเมื่อติดกับยังจะดีกว่าอยู่ แต่เมื่อจำจะต้องมีชีวิตอยู่ดังนี้ ก็จำจะต้องหาเพื่อนที่หางด้วนอย่างเดียวกันให้มาก ๆ ความอดสูนั้นจึงจะลดหย่อนลง คิดแล้วจึงเรียกบรรดาเพื่อนหมาจิ้งจอกมารวมกันอยู่ในที่แห่งหนึ่ง แล้วประกาศว่า "นี่แน่ะ ท่านทั้งหลาย เรามีเรื่องสำคัญที่จะเล่าให้ท่านฟัง หางนั้นเป็นของรุงรังน่าเกลียดน่าชังมาก ซ้ำจะใช้ประโยชน์อะไรก็ไม่ได้ เมื่อเราตรองเห็นดังนี้ จึงไปตัดเสีย ทำให้เดินคล่องแคล่วประเปรียวแลดูรูปโฉมงดงามขึ้นอีกเป็นอันมาก เรามานึก ๆ ดูก็ประหลาดใจว่า หมาจิ้งจอกจำพวกเราก็มีมานานแล้ว เหตุไรจึงไม่มีใครนึกสะดุดใจขึ้นบ้างว่า หางเป็นของรุงรังและน่าเกลียด นี่เป็นเคราะห์ดีของท่านทั้งหลายนักหนาที่เรามาคิดเห็นขึ้นได้ก่อน ถ้าพวกท่านทั้งหลายอยากจะได้ความสุขอย่างเราบ้าง ก็จงพากันไปตัดหางเสียให้หมดทุก ๆ ตัว" พอหมาจิ้งจอกหางด้วนพูดขาดคำลง หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งได้รู้เรื่องที่หางหมาตัวนั้นไปตัดกับ จึงเล่าเรื่องที่จริงให้ฝูงหมาจิ้งจอกทราบทั่วกันแล้วเลยเย้ยว่า "หางของเจ้า เจ้าทำให้งอกออกมาเสียอย่างเดิมให้ได้ก่อนเถิด อย่ามาสอนให้เราไปตัดเล่นตามอย่างเจ้าเลย"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จะเอาความชั่วของตัวไปหลอกเพื่อนว่าเป็นความดีนั้น เขารู้ทันก็จะกลับขายหน้าเสียยิ่งกว่าบอกเขาเสียตามจริง