นิทานอีสป/นิทานที่ 33
ราชสีห์ตัวหนึ่งอยากจะใคร่รู้ว่า ลมหายใจของตัวมีกลิ่นเป็นอย่างไร จึงไปถามแกะซึ่งกินหญ้าอยู่ที่ชายป่า แกะบอกว่า มีกลิ่นเหม็น ราชสีห์ก็โกรธ ตรงเข้าขย้ำคอแกะนั้นตาย ครั้นเดินต่อไปอีกสักหน่อย ราชสีห์ไปพบหมาป่าสวนทางมา ราชสีห์ก็ถามถึงกลิ่นลมหายใจของตนแก่หมาป่าอีก หมาป่ามีความครั่นคร้ามกลัวราชสีห์จะทำร้ายแก่ตน จึงแข็งใจเข้ามาสูดกลิ่นดมดูแล้วตอบว่า "ลมหายใจของท่านมีกลิ่นหอมน่าชื่นใจ" ราชสีห์ได้ฟังดังนั้น รู้ว่า หมาป่าแกล้งพูดยกยอล่อลวงตัวเพื่อจะให้ชอบ ก็มีความโกรธแค้น ตรงเข้าตบกัดฟัดเหวี่ยงจนหมาป่าตายอีก คราวนี้ ราชสีห์ไปพบหมาจิ้งจอก ก็บอกให้หมาจิ้งจอกตรวจลมหายใจของตนดังที่ให้สัตว์ทั้งสองตรวจมาแล้ว หมาจิ้งจอกรู้ทีว่า ราชสีห์ไม่ชอบให้ใครยกยอ กับทั้งจะบอกไปตามจริงก็กลัวจะหาความว่าดูหมิ่น จึงพูกตัดความเสียว่า "เวลานี้ ข้าพเจ้ากำลังเป็นหวัดคัดจมูกอยู่ ถึงจะเข้าไปดมลมหายใจของท่านสักเท่าไร ๆ ก็คงจะไม่รู้สึกกลิ่นได้ เพราะฉะนั้น ขอให้ท่านไปถามผู้ที่จะพบต่อไปข้างหน้านั้นเถิด" ราชสีห์ได้ฟังดังนั้นก็ไม่ว่ากระไร เลยเดินผ่านพ้นไปจากหมาจิ้งจอก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การรู้จักหลีกเลี่ยงไม่เกี่ยวข้องแก่คนพาล ย่อมเป็นคุณแก่ตัวมาก
