นิทานอีสป/นิทานที่ 36
_page_76.jpg)
คืนวันหนึ่ง เกิดพายุกล้า ต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่งอยู่ริมน้ำ ทนลมไม่ไหว ก็หักโค่นลอยน้ำไปติดพงแขมอยู่ที่ชายตลิ่งแห่งหนึ่ง รุ่งขึ้น ต้นไทรเห็นพงแขมเป็นปรกติดี ไม่มีต้นใดหักโค่น จึงถามพงแขมว่า "เมื่อคืนนี้ พายจัด พัดเราจนหักโค่นลงน้ำลอยมา พวกท่านล้วนแต่เป็นไม้ต้นเล็ก ๆ ต้นหนึ่ง จะเทียบแต่กับกิ่งของเราก็ไม่ได้ เหตุไฉนจึงอยู่เป็นปรกติดีด้วยกัน หรือว่า พายุไม่ได้พัดมาถึงที่นี้" พงแขมจึงตอบว่า "พายุพัดมาถึงที่นี่เหมือนกัน แต่พวกเราเป็นไม้อ่อน เมื่อลมพัดกล้า เราเอนลู่ไปเสียตามลม ปล่อยให้ลมพัดข้ามเราไปเสีย ลมจึงไม่พัดเราหักโค่น" ต้นไทรได้ฟังดังนั้น จึงนึกว่า ถึงเราเป็นต้นไม้ใหญ่โต เราไม่รู้จักผ่อนผันหลีกเลี่ยงลมกล้า ตั้งหน้าต้านลมอยู่อย่างเดียว ลมมีแรงกว่าเรา จึงพัดเอาเราโค่นล้ม ต้นแขมเหล่านี้ ถึงเป็นไม้เล็ก รู้จักผ่อนผันหลบหลีกให้ลมพายุพัดพ้นไปได้ ก็ไม่หักเหมือนต้นไม้ใหญ่เช่นตัวเรา
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การต่อสู้กำลังที่มากนั้น บางทีต่อสู้ด้วยอ่อนดีกว่าต่อสู้ด้วยแข็ง
