นิทานอีสป/นิทานที่ 7
นิทานที่ ๗ เรื่อง เด็กจับตั๊กแตน
เด็กคนหนึ่งเที่ยวจับตั๊กแตนเล่นอยู่ตามสนามหญ้าแต่เช้าเมื่อเวลาน้ำค้างยังไม่ทันแห้ง จับมาสักชั่วโมงเศษ ๆ ก็ได้ตั๊กแตนเป็นอันมาก ครั้นสายขึ้น แมลงป่องตัวหนึ่งออกหากิน เด็กเห็น สำคัญว่า เป็นตั๊กแตน จึงเอื้อมมือออกไปจะจับ แมลงป่องเห็นดังนั้นก็ขยายเหล็กไนออกแล้วร้องว่า "เฮ้ย อย่าซุนซน เจ้าเด็กน้อย ถ้าถูกตัวข้าเข้า มิใช่เจ้าจะได้ตัวข้าเมื่อไร ถึงตั๊กแตนที่เจ้าได้ไว้มากแล้วนั้นก็จะพลอยศูนย์ไปด้วย"
***
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทำสิ่งใด อย่าได้ระรานนัก จงเห็นแก่หน้าผู้อื่นเขาบ้าง ถ้าระรานมากไป ก็อาจจะเสียประโยชน์ของตนได้
