เจ้าเมืองสวรรคโลก แลเจ้าเมืองพิชัย เปนต้น ตั้งแต่สมเด็จพระแก้วฟ้ายังมีพระชนม์อยู่ แต่การยังไม่ทันสำเร็จ สมเด็จพระแก้วฟ้าสวรรคตเสียก่อน จึงปรึกษากันต่อมาเห็นว่า ถ้าถวายราชสมบัติแก่พระศรีศิลป์ ยังทรงพระเยาว์ จะต้องมีผู้ว่าราชการแทน เปนช่องทางที่จะเกิดลำบากเหมือนหนหลัง แลที่ไหนพระศรีศิลป์จะยอมให้กำจัดท้าวศรีสุดาจันทร์ซึ่งเปนพระชนนีด้วย จึงตกลงกันว่าจะถวายราชสมบัติแก่พระเทียรราชา แลในชั้นนี้ได้ผู้เข้าร่วมคิดอีก ๒ คน คือ หลวงศรียศชาวบ้านลานตากฟ้า แขวงเมืองสุพรรณบุรี (ในบัดนี้อยู่ในแขวงอำเภอปลา จังหวัดนครไชยศรี) คน ๑ หมื่นราชเสนหา คน ๑ จึงพร้อมกันไปเฝ้าพระเทียรราชาซึ่งทรงผนวชอยู่ณวัดราชประดิษฐาน ทูลถึงเหตุการณ์ที่เกิดทุรยศ บ้านเมืองจะเปนจลาจล พวกตนคิดจะกำจัดเหล่าร้าย แล้วถวายราชสมบัติเชิญเสด็จเข้าครองแผ่นดินให้ร่มเย็นเปนสุขสืบไป พระเทียรราชาตรัสว่า ที่คิดจะปราบปรามทุรยศทำนุบำรุงบ้านเมืองให้อยู่เย็นเปนสุขนั้น ก็เห็นชอบด้วยแล้ว แต่ถ้าถึงฆ่าฟันผู้คน เปนพระ พูดด้วยไม่ได้ พวกทั้ง ๔ คนทูลสัญญาว่าจะไม่ทำการให้มัวหมองแก่พระองค์ พระเทียรราชายังไม่ไว้พระทัย ตรัสว่า การที่คิดเปนการใหญ่โตอยู่ ถ้าไม่สำเร็จ ก็จะพากันล้มตายหมด ควรจะไปเสี่ยงเทียนพิศูจน์เสียก่อน ถ้าเห็นนิมิตต์จะทำการสำเร็จได้ จึงค่อยทำ ทั้ง ๓ คนเห็นชอบด้วย แต่ขุนพิเรนทรเทพคนเดียวไม่ยอมว่า การสำคัญถึงเพียงนั้น จะไปมัวเสี่ยงทาย ถ้าไม่ได้นิมิตต์ จะมิต้องเลิกเสียหรือ ในวันนั้นก็เปนอันไม่ได้เสี่ยงเทียน ครั้นต่อมาพระเทียร
