ต่อมาเมื่อ พ.ศ. ๒๐๓๙ ในรัชกาลของพระเจ้ามานูเอลครองกรุงโปจุเกต พระเจ้ามานูเอลให้วัสโคดาคามาคุมเรือรบ ๓ ลำพร้อมด้วยเครื่องศัสตราวุธบันทุกสินค้ายุโรปแลเครื่องราชบรรณาการสำหรับที่จะถวายพระเจ้าแผ่นดินตามเมืองในประเทศตวันออก แล่นอ้อมทวีปอาฟริกาออกมาให้ถึงอินเดียให้จงได้ วัสโคดาคามาแล่นเรือฝ่าคลื่นลมออกมาด้วยความลำบากเปนอันมาก เรือมาเสียลงลำ ๑ เหลืออยู่แต่ ๒ ลำ มาถูกพายุใหญ่ พวกลูกเรือทนความลำบากกรากกรำไม่ได้ จะขอให้กลับหลายครั้ง วัสโคดาคามาไม่ยอมกลับ แต่เพียรแล่นเรือมาถึง ๑๑ เดือน จึงแล่นอ้อมทวีปอาฟริกามาได้ถึงเมืองเมลินเดซึ่งอยู่ทางชายทเลด้านตวันออก มาหานำร่องได้ที่เมืองเมลินเด แล้วแล่นข้ามทเลอาหรับมาถึงเมืองกาฬีกูฎที่อินเดียเมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. ๒๐๔๑
สมัยเมื่อเมื่อโปจุเกตแล่นเรือจากยุโรปออกมาถึงอินเดียได้นั้น ในประเทศอินเดียได้มีเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงมากกว่าแต่ก่อนเสียเปนอันมาก เปนต้นว่า ตั้งแต่เกิดสาสนาอิสลามขึ้นในแว่นแคว้นแดนอาหรับ ถึงพวกอิสลามไม่ได้ยกกองทัพมารบพุ่งจนถึงแดนอินเดียก็จริง แต่ได้พากันออกมาเที่ยวตั้งทำการค้าขายแลมาเที่ยวสอนสาสนาอิสลามอยู่ตลอดเวลาถึง ๖๐๐ ปี มีผู้คนพลเมืองเข้ารีตถือสาสนาอิสลามเปนอันมาก บ้านเมืองในประเทศอินเดียในเวลานั้นก็ไม่มีพระเจ้าแผ่นดินที่มีอานุภาพปกครองเปนราชอาณาจักรใหญ่โตเหมือนเมื่อครั้งพระเจ้าอโศก แยกกันอยู่เปนประเทศน้อย ๆ เมืองทางอินเดียข้างฝ่ายเหนือ มีคันธารราฐเปนต้น
