ข้าพระพุทธเจ้า หลวงศรีเสนา ขอประทานกราบเรียน[1] พณ ลูกขุน ณ ศาลา ได้ทราบ ด้วย ณ วัน ๕ ๔ฯ ๑๑ ค่ำ ปีมะแม เอกศก[2] อ้ายทุเจียว ญวน เสมียน องตงดกหุงยอง เจ้าเมืองโจดก นำอ้ายต่วนแสน อ้ายสูเสนาจักวัตร แขกจามปลอมเป็นลูกค้าลอบเข้ามาเกลี้ยกล่อมญาติพี่น้องพรรคพวกครอบครัวแขกจามซึ่งตั้งบ้านเรือนอยู่ที่เมืองพนมเปญพาครัวหนี องค์พระหริรักษ์ทราบความ ให้พระยาพระเขมรแย่งชิงฆ่าฟันตัดเอาครัวไว้ได้บ้าง ฤดูน้ำเดือน ๑๑ ที่เมืองพนมเปญไหลเชี่ยว อ้ายแขกจามลงเรือได้ก่อน ก็ล่องเรือหนีไปทางเมืองโจดก ครั้นจะให้พระยาพระเขมรติดตามลงไป ก็จะปะทะทัพญวนที่จะมารับครอบครัวแขกจาม เขมรกับญวนจะวิวาทกันขึ้น ณ วัน ๒ ๒ฯ ๑๒ ค่ำ ปีมะแม เอกศก องค์พระหริรักษ์รามมหาอิศราธิบดีได้มีหนังสือไปถึงองตงดกหุงยอง เจ้าเมืองโจดก ว่า อ้ายทุเจียว ญวน นำอ้ายต่วนแสน อ้ายสูเสนาจักรวัตร มาลอบลักครอบครัวแขกจามหนีไปเมืองโจดก ขอให้องตงดกหุงยองส่งตัวอ้ายต่วนหลี อ้ายต่วนแสน อ้ายสูเสนาจักรวัตร กับครอบครัวแขกจาม ไป ณ เมืองอุดงมีไชย องตงดกหุงยองก็มีหนังสือผัดเพี้ยนมา องค์พระหริรักษ์รามมหาอิศราธิบดีคอยท่าอยู่หลายเดือน ญวนก็ไม่ส่งครอบครัวแขกจามมา ณ เมืองอุดงมีไชย ถึงญวนจะไม่ส่งครอบครัวแขกจามมาทั้งสิ้น จะส่งแต่แขกที่กบฏ ก็คงจะไม่เสียทางไมตรี ครั้น ณ วัน ๗ ๑๒ ฯ ๔
