นิทานอีสป/นิทานที่ 31
นายพรานผู้หนึ่งเอาข่ายไปขึงดักนกไว้ที่กลางป่า แล้วก็กลับมาแอบข้างพุ่มไม้ คอยอยู่จนกว่าจะตอดนก ในเวลานั้น มีไก่ฟ้าตัวหนึ่งบินผ่านมา เห็นเมล็ดข้าวที่นายพรานโปรยล่อไว้ จึงถาลงมาจิกกินจนล่วงเข้าไปติดข่าย จะดิ้นรนสักเท่าใดก็ไม่หลุด เมื่อนายพรานเห็นดังนั้น ก็รีบวิ่งไปปลดตาข่าย แล้วจับนกมาอุ้มไว้ นกมีความกลัวจนตัวสั่น ร้องวิงวอนขอให้ปล่อยตนไป แล้วสัญญาว่า ถ้าปล่อยให้รอดชีวิตไปแล้ว จะไปล่อลวงพวกเพื่อนให้มาติดตาข่ายอีกเป็นอันมาก นายพรานได้ยินดังนั้นจึงกล่าวแก่ไก่ฟ้าว่า "ผู้ที่ใจคดถึงแก่จะล่อลวงพวกเพื่อนให้มาติดตาข่ายเพื่อจะเอาชีวิตของตนรอดอยู่แต่ผู้เดียวเช่นนี้ ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่ให้หนักแผ่นดิน เราจะต้องรีบเชือดคอเจ้าให้ตายเสียในบัดนี้"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผู้ที่คิดให้ร้ายแก่เพื่อนเพื่อประโยชน์ของตนเองฝ่ายเดียว ย่อมเป็นความเสียหายแก่ตนเองยิ่งขึ้น
