กาพย์เห่เรือชมเครื่องคาวหวานและงานนักขัตฤกษ์

	กาพย์เห่เรือชมเครื่องคาวหวานและงานนักขัตฤกษ์
	เห่ชมเครื่องคาว • เห่ชมเครื่องหวาน • เห่ชมผลไม้ โดย: พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

วิกิพีเดีย มีบทความเรื่อง:

กาพย์เห่เรือชมเครื่องคาวหวานและงานนักขัตฤกษ์

กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวาน เป็นพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย (รัชกาลที่ ๒)

เห่ชมเครื่องคาว

๏ แกงไก่มัสมั่นเนื้อ		นพคุณ พี่เอย
หอมยี่หร่ารสฉุน		เฉียบร้อน
ชายใดบริโภคภุญช์		พิศวาส หวังนา
แรงอยากยอหัตถ์ข้อน		อกให้หวนแสวง ๚

๏ มัสมั่นแกงแก้วตา		หอมยี่หร่ารสร้อนแรง
ชายใดได้กลืนแกง		แรงอยากให้ใฝ่ฝันหา
๏ ยำใหญ่ใส่สารพัด		วางจานจัดหลายเหลือตรา
รสดีด้วยน้ำปลา		ญี่ปุ่นล้ำย้ำยวนใจ
๏ ตับเหล็กลวกหล่อนต้ม		เจือน้ำส้มโรยพริกไทย
โอชาจะหาไหน		ไม่มีเทียบเปรียบมือนาง
หมูแนมแหลมเลิศรส		พร้อมพริกสดใบทองหลาง
พิศห่อเห็นรางชาง		ห่างหอหวนป่วยใจโหย
๏ ก้อยกุ้งปรุงประทิ่น		วางถึงลิ้นดิ้นแดโดย
รสทิพย์หยิบมาโปรย		ฤๅจะเปรียบเทียบทันขวัญ
๏ เทโพพื้นเนื้อท้อง		เป็นมันย่องล่องลอยมัน
น่าซดรสครามครัน		ของสวรรค์เสวยรมย์
๏ ความรักยักเปลี่ยนท่า		ทำน้ำยาอย่างแกงขม
กลอ่อมกล่อมเกลี้ยงกลม		ชมไม่วายคลับคล้ายเห็น
๏ ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ		รสพิเศษใส่ลูกเอ็น
ใครหุงปรุงไม่เป็น		เช่นเชิงมิตรประดิษฐ์ทำ
๏ เหลือรู้หมูป่าต้ม		แกงคั่วส้มใส่ระกำ
รอยแจ้งแห่งความขำ		ช้ำทรวงเศร้าเจ้าตรากตรอม
๏ ช้าช้าพล่าเนื้อสด		ฟุ้งปรากฏรสหื่นหอม
คิดความยามถนอม		สนิทเนื้อเจือเสาวคนธ์
๏ ล่าเตียงคิดเตียงน้อง		นอนเตียงทองทำเมืองบน
ลดหลั่นชั้นชอบกล		ยลอยากนิทรคิดแนบนอน
๏ เห็นหรุ่มรุมทรวงเศร้า		รุ่มรุ่มเร้าคือไฟฟอน
เจ็บไกลใจอาวรณ์		ร้อนรุมรุ่มกลุ้มกลางทรวง
๏ รังนกนึ่งน่าซด		โอชารสกว่าทั้งปวง
นกพรากจากรังรวง		เหมือนเรียมร้างห่างห้องหวน
๏ ไตปลาเสแสร้งว่า		ดุจวาจากระบิดกระบวน
ใบโศกบอกโศรกครวญ		ให้พี่เคร่าเจ้าดวงใจ
๏ ผักโฉมชื่อเพราะพร้อง		เป็นโฉมน้องฤๅโฉมไหน
ผักหวานซ่านทรวงใน		ใคร่ครวญรักผักหวานนางฯ

เห่ชมเครื่องหวาน

๏ สังขยาหน้าไข่คุ้น เคยมี

แกมกับข้าวเหนียวสี โศกย้อม

เป็นนัยนำวาที สมรแม่ ม่้เนสาแม่

แถลงว่าโศกเสมอพ้อม เพียบแอ้อกอร ๚

๏ สังขยาหน้าตั้งไข่ ข้าวเหนียวใส่สีโศกแสดง

เป็นนัยไม่เคลือบแคลง แจ้งว่าเจ้าเศร้าโศกเหลือ

๏ ซ่าหริ่มลิ้มหวานล้ำ แทรกใส่น้ำกะทิเจือ

วิตกอกแห้งเครือ ได้เสพย์หริ่มพิมเสนโรย

๏ ลำเจียกชื่อขนม นึกโฉมฉมหอมชวยโชย

ไกลกลิ่นดิ้นแดโดย โหยไห้หาบุหงางาม

๏ มัศกอดกอดอย่างไร น่าสงสัยใคร่ขอถาม

กอดเคล้นจะเห็นความ ขนมนามนี้ยังแคลง

๏ ลุดตี่นี้น่าชม แผ่แผ่นกลมเพียงแผ่นแผง

โอชาหน้าไก่แกง แคลงของแขกแปลกกลิ่นอาย

๏ ขนมจีบเจ้าจีบห่อ งามสมส่อประพิมประนะ

นึกน้องนุ่งจีบกราย ชายพกจีบกลีบแนบเนียน

๏ รสรักยักลำนำ ประดิษฐ์ทำขนมเทียน

คำนึงนิ้วนางเจียน เทียนหล่อเหลาเกลากลึงกลม

๏ ทองหยิบทิพย์เทียมทัด สามหยิบชัดน่าเชยชม

หลงหยิบว่ายาดม ก้มหน้าเมินเขินขวยใจ

๏ ขนมผิงผิงผ่าวร้อน เพียงไฟฟอนฟอกทรวงใน

ร้อนนักรักแรมไกล เมื่อไรเห็นจะเย็นทรวง

๏ รังไรโรยด้วยแป้ง เหมือนนกแกล้งทำรังรวง

โอ้อกนกทั้งปวง ยังยินดีด้วยมีรัง

๏ ทองหยอดทอดสนิท ทองม้วนมิดคิดความหลัง

สองปีสองปิดบัง แต่ลำพังสองต่อสอง

๏ งามจริงจ่ามงกุฎ ใส่ชื่อดุจมงกุฎทอง

เรียมร่ำคำนึงปอง สะอิ้งน้องนั้นเคยยล

๏ บัวลอยเล่ห์บัวงาม คิดบัวกามแก้วกับตน

ปลั่งเปล่งเคร่งยุคล สถนนุชดุจประทุม

๏ ช่อม่วงเหมาะมีรส หอมปรากฏกลโกสุม

คิดสีสไบคลุม หุ้มห่อม่วงดวงพุดตาน

๏ ฝอยทองเป็นยองใย เหมือนเส้นไหมไข่ของหวาน

คิดความยามเยาวมาลย์ เย็บชุนใช้ไหมทองจีน

เห่ชมผลไม้

๏ ผลชิดแช่อิ่มโอ้ เอมใจ

หอมชื่นกลืนหวานใน อกชู้

รื่นรื่นรสรมย์ใด ฤๅดุจ นี้แม่

หวานเลิศเหลือรู้รู้ แต่เนื้อนงพาล ๚

๏ ผลชิดแช่อิ่มอบ หอมตรลบล้ำเหลือหวาน

รสไหนไม่เปรียบปาน หวานเหลือแล้วแก้วกลอยใจ

๏ ตาลเฉาะเหมาะใจจริง รสเย็นยิ่งยิ่งเย็นใจ

คิดความยามพิสมัย หมายเหมือนจริงยิ่งอยากเห็น

๏ ผลจากเจ้าลอยแก้ว บอกความแล้วจากจำเป็น

จากช้ำน้ำตากระเด็น เป็นทุกข์ท่าหน้านวล

๏ หมากปรางนางปอกแล้ว ใส่โถแก้วแพร้วพรายแสง

ยามชื่นรื่นโรยแรง ปรางอิ่มอาบซาบนาสา

๏ หวนห่วงม่วงหมอนทอง อีกอกร่องรสโอชา

คิดความยามนิทรา อุราแนบแอบอกอร

๏ ลิ้นจี่มีครุ่นครุ่น เรียกส้มฉุนใช้นามกร

หวนถวิลลิ้นลมงอน ชะอ้อนถ้อยร้อยกระบวน

๏ พลับจีนจักด้วยมีด ทำประณีตน้ำตาลกวน

คิดโอษฐ์อ่อนยิ้มยวน ยลยิ่งพลับยับยับพรรณ

๏ น้อยหน่านำเมล็ดออก ปล้อนเปลือกปอกเป็นอัศจรรย์

มือใครไหนจักทัน เทียบเทียมที่ฝีมือนาง

๏ ผลเกดพิเศษสด โอชารสล้ำเลิศปาง

คำนึงถึงเอวบาง สางเกศเส้นขนเม่นสอย

๏ ทับทิมพริ้มตาตรู ใส่จานดูดุจเม็ดพลอย

สุกแสงแดงจักย้อย อย่างแหวนก้อยแก้วตาชาย

๏ ทุเรียนเจียนตองปู เนื้อดีดูเหลือเรืองพราย

เหมือนศรีฉวีกาย สายสวาทพี่ที่คู่คิด

๏ ลางสาดแสวงเนื้อหอม ผลงอมงอมรสหวานสนิท

กลืนพลางทางเพ่งพิศ คิดยามสารทยาตรามา

๏ ผลเงาะไม่งามแงะ ล่อนเมล็ดและเหลือปัญญา

หวนเห็นเช่นรจนา จ๋าเจ้าเงาะเพราะเห็นงาม

๏ สละสำแลงผล คิดลำต้นแน่นหนาหนาม

ท่าทิ่มปิ้มปืนกาม นามสละมละเมตตา ๚