ผู้สร้างสรรค์:สมเด็จพระนเรศวรมหาราช
หน้าตา
←รายชื่อ: น | นเรศวรมหาราช, สมเด็จพระ (พ.ศ. 2098–2148) |
พระมหากษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยา |
งาน
[แก้ไข]งานที่เกี่ยวข้อง
[แก้ไข]วรรณกรรม
[แก้ไข]- เตลงพ่าย, โดย สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส (2470) (ต้นฉบับ)
- "สังเวยพระเจดีย์ยุทธหัตถี", โดย สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ, ใน พระกวีนิพนธ์ฯ (2487)
สารคดี
[แก้ไข]- "กัณฑ์ที่ 2", โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ, ใน แสดงบรรยายพงศาวดารสยาม (2467) (ต้นฉบับ)
- "ตำนานวังน่า", โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ, ใน ประชุมพงษาวดาร ภาคที่ 13 (2462) (ต้นฉบับ)
- ประชุมพงษาวดาร ภาคที่ 6 เรื่อง ไทยรบพม่าครั้งกรุงเก่า, โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ (2460)
- ประชุมพงศาวดาร ภาคที่ 6: พงศาวดาร เรื่อง ไทยรบพะม่า, โดย สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ (2475) (ต้นฉบับ)
- พงษาวดาร เรื่อง เรารบพม่าครั้งกรุงศรีอยุทธยา, โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ (2463) (ต้นฉบับ)
- พระประวัติสมเด็จพระนเรศวรมหาราช, โดย สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ (2493) (ต้นฉบับ)
- "เฟี้สคิงและสกันด์คิง", โดย หม่อมราชวงศ์สุมนชาติ สวัสดิกุล, ใน บันทึกรับสั่งฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ประทานหม่อมราชวงศ์สุมนชาติ สวัสดิกุล (2493)
- "เมืองไทยมีพระเจ้าแผ่นดิน 2 พระองค์", โดย สมเด็ดพระเจ้าบรมวงส์เทอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ, ใน นิทานโบรานคดี (2487) (ต้นฉบับ)
- เรื่องเมืองพิษณุโลก, โดย สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ (2496)
- "เรื่องสมเด็จพระนเรศวรตีเมืองพะม่า", โดย สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ, ใน เที่ยวเมืองพะม่า (2498) (ต้นฉบับ)
- "อธิบายรัชกาลครั้งกรุงเก่า", โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ, ใน ประชุมพงษาวดาร ภาคที่ 5 (2460) (ต้นฉบับ)
- "อธิบายเรื่องในรัชกาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช", โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ, ใน พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา (เล่ม 1) (2457) (ต้นฉบับ)
- "อธิบาย เรื่อง พระมหาอุปราช", โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระดำรงราชานุภาพ, ใน อธิบายเบ็ดเตล็ดในเรื่องพงศาวดารสยาม (2469) (ต้นฉบับ)
เอกสารประวัติศาสตร์
[แก้ไข]กัมพูชา
[แก้ไข]- พงศาวดารเขมร จ.ศ. 1217, โดย ออกญาวงศาสรรเพชญ (นง), แปลโดย ขุนสุนทรโวหาร และคณะ (2412)
- ราชพงษาวดารกรุงกัมพูชา, โดย พระองค์นพรัตน์, แปลโดย หลวงเรืองเดชอนันต์ (ทองดี ธนะรัชต์) และคณะ (2460) (ต้นฉบับ)
ไทย
[แก้ไข]- จุลยุทธการวงศ์ ผูก 2, โดย สมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน, แปลโดย พระญาณวิจิตร (สิทธิ์ โลจนานนท์) (2463) (ต้นฉบับ)
- "บริเฉท 7 ว่าด้วยทสราชวงศ์กรุงศรีอยุธยา", โดย สมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน, แปลโดย พระยาปริยัติธรรมธาดา (แพ ตาละลักษมณ์), ใน สังคีติยวงศ์ (2466) (ต้นฉบับ)
- "แผ่นดินสมเด็ดพระนเรสวรเปนเจ้า", โดย สมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน, ใน พระราชพงสาวดารกรุงสรีอยุธยา ฉบับความสมเด็ดกรมพระปรมานุชิตชิโนรส เล่ม 1 (2485) (ต้นฉบับ)
- พงษาวดารกรุงศรีอยุทธยา ภาษามคธ แลคำแปล, โดย สมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน, แปลโดย พระยาพจนสุนทร (เรือง อติเปรมานนท์) (2459)
- พระราชพงศาวดารกรุงเก่า ฉบับหลวงประเสริฐ
- "รัชกาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช", ใน ประชุมพงศาวดาร ภาคที่ 64: พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม) (2479) (ต้นฉบับ)
- "สมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้า", ใน พระราชพงษาวดาร (ฉบับกรมศึกษาธิการ) เล่ม 1 (2444) (ต้นฉบับ)
- "สมเด็จพระนเรศวรมหาราช", ใน พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับพระจักรพรรดิพงศ์ (จาด) (2502) (ต้นฉบับ)
- "สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)", ใน พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค 1 (2455)
- "สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 2 (พระนเรศวรมหาราช)", ใน พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา เล่ม 1 (2457) (ต้นฉบับ)
พม่า
[แก้ไข]- คำให้การขุนหลวงหาวัด (2459) (ต้นฉบับ)
- "พงษาวดารกรุงศรีอยุทธยา", โดย ไม่ปรากฏ, แปลโดย มองต่อ, ใน คำให้การชาวกรุงเก่า (2457) (ต้นฉบับ)
- "พงษาวดารพม่ารามัญ", โดย ไม่ปรากฏ, แปลโดย ขุนสุนทรโวหาร และคณะ, ใน ประชุมพงษาวดาร ภาคที่ 1 (2475) (ต้นฉบับ)
ล้านนา
[แก้ไข]- "ผูก 6", โดย สำนักนายกรัฐมนตรี, ใน ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ (2514) (ต้นฉบับ)
ดูเพิ่ม
[แก้ไข]
งานที่บุคคลนี้สร้างสรรค์ขึ้น ปัจจุบันเป็นสาธารณสมบัติแล้ว เพราะลิขสิทธิ์ได้หมดอายุตามมาตรา 19 และมาตรา 20 ของพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ซึ่งระบุว่า
- ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นบุคคลธรรมดา
- ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
- ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
- เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
- เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย
- ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์
- ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
- แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก